Całkiem niedawno zarówno PSN jak i XBL pojawiła się wersja demo nowej, już piątej odsłony serii "Resident Evil". Czy gra rzeczywiście okaże się tak dobra jak twierdzi Capcom? To się okaże, na razie możemy dokonać tylko krótkiej ewaluacji na podstawie materiału z wersji demonstracyjnej.Na pierwszy rzut oka wygląda bardzo dobrze. Problemy zaczynają się w momencie, gdy zaczniemy grać. Okazuje się, że Capcom zatrzymał się ze swoim designem jakieś kilka lat temu i w RE5 gra się naprawdę bardzo ciężko. Najgorszym mankamentem jest to, że nie można strzelać jednocześnie chodząć. Innymi słowy, nie będzie dane nam wycofywać się ostrzeliwując napierającą grupę zombie. Musimy grzecznie stanąć i przycelować. Bieganie też jest niezbyt szczęśliwie rozwiązane. Wymaga zdjęcia palca z prawego analoga, więc tracimy całkowicie kontrolę nad kamerą. Kolejną słabą stroną gry jest menu ekwipunku. Pomijam fakt, że wygląda jak z z zeszłej epoki. Aby czegokolwiek użyć musimy przedrzeć się przez kilka opcji. Gdy np. chcemy użyć leczenia, to otwieramy ekwipunek, wybieramy kursorem właściwy przedmiot, a następnie otwiera się menu, gdzie do wyboru mamy użycia przedmioty, dania go partnerowi lub porzucenia. Gra nie ma aktywnej pauzy, więc przykładowo danie amunicji partnerowi ( jest to jeszcze dłuższa czynność ) w czasie walki, gdy ten nie ma już nawet jednej kuli jest nie lada wyczynem. Celowanie też pozostawia nieco do życzenia. Czasami z pola widzenia znika punkt celownika.
Rozgrywka w trybie dla jednego gracza.
Smaczkiem w grze jest co-op. W tym przypadku często kluczem do przetrwania okaże się wzajemna współpraca. Partnera można leczyć, przekazywać mu amunicję, lub jeśli ma kłopoty, błyskawcznie doskoczyć i wyciągnąć go/ją z opresji. Można grać online lub na podzielonym ekranie. Niestety nie udało się panom z Capcom zagosopodarować jakoś całego ekranu i obszary, na których widzimy akcję obu graczy są strasznie małe.Najprawdopodobniej twórcy chcieli zachować proporcje dużego ekranu na połówkach. Przez to na ekranie zobaczymy dużo w ogóle niezagospodarowanego czarnego obszaru.
Rozgrywka w trybie kooperacji. Współpraca i ratownie partnera z opresji to klucz do zwycięstwa
Na plusy gry na pewno składa się wspomniany tryb co-op. Graficznie gra jest też świetna, choć może czasami razić wyłączony vsync.
Capcom bardzo wierzy w swój tytuł. Pewnie ma rację, bo RE to marka. Sprzeda się tak czy siak. Fani na pewno w większości kupią RE5.
Demo dostępne dla PS3 i Xbox360 jak na razie. Polecam sprawdzić. Może "Residentowym" wyjadaczom się spodoba
Czytaj dalej...
Całkiem niedawno pojawiła się wersja demo następcy "F.E.A.R.". Można ją ściągnać z PSN, XboxLive oraz innych źródeł w przypadku PC. Ponieważ pełna wersja wychodzi dopiero 13 lutego nie napiszę regularnej recenzji. Tym razem opiszę pierwsze wrażenie z tego, co oferuje demo gry.
Choć premiera gry odbyła się we wrześniu 2008, to dopiero teraz wpadła w moje ręce. Pierwszy raz postanowiłem oddzielić recenzję od innych platform z powodu mankamentów, które mogą nie występować na PC czy Xbox, przez co nie chcę wprowadzić nikogo w błąd. Zapraszam więc do przeczytania nieco spóźnionej już recenzji gry "Tomb Raider: Underworld".
Nowa odsłona gry budzi mieszane uczucia. Z jednej strony gra wykonana jest wyśmienicie pod względem wizualnym i dźwiękowym, zaś z drugiej strony jest pełna błędów w gameplay włączając w to niestety także sterowanie. Na plus trzeba zaliczyć to, że możemy dostosować poziom trudności do umiejętności poprzez zmianę kilku parametrów takich jak np. ilość życia przeciwników czy też samej Lary.
Wydaje się z powyższego, że gra mogłaby być naprawdę dobrym tytułem. Można jeszcze wspomnieć, że w wersji dla PS3 podciągnięto nieco rozdzielczość i dodano 4xAA, przez co krawędzie są gładkie i gra prezentuje się naprawdę wyśmienicie. Jednak tutaj leży jeden z poważniejszych mankamentów gry - za tak dobry wygląd przyjdzie nam zapłacić spadkiem ilości klatek na sekundę. Dużym spadkiem, bardzo widocznym. Czasami gra chodzi tragicznie. Takie miejsca jak widok na Shivę w Tajlandii czy misje na okrętach w pewnych momentach wykazują drastyczny spadek płynności. W innych momentach spadek jest... no.. mniej drastyczny. Co ciekawe, jeśli przeforsować wyjście video na 576p ( a więc Standard Definition ), to gra nie zmusza się do renderowania w wyższej rozdzielczości i otrzymujemy ultrapłynną animację ( co widać na filmikach, które były "łapane" w 576p ). Niestety, posiadacze telewizorów HD będą często powtarzać sobie w myślach pytanie "jak ta gra w ogóle przeszła testy w Sony?". Jest to jeden z największych mankamentów "Tomb Raider: Underworld".
Sterowanie jest jednym z największych mankamentów gry. Przede wszystkim jest zbyt czułe. Lekkie wychylenie gałki analoga powoduje gwałtowną reakcję Lary. Niestety nie ma możliwości zmiany czułości kontrolera i trzeba się po prostu przyzwyczaić. Nie był by to jeszcze taki duży problem, gdyby nie kamera, której "współpraca" ze sterowaniem jest po prostu źle zaimplementowana. W "TR:U" każda zmiana ustawienia kamery powoduje natychmiastową zmianę kierunku poruszania się postaci. Co za tym idzie? Nie raz przyjdzie nam zginąć tylko dlatego, że gra przejęła kontrolę nad kamerą akurat np. chwilę przed niebezpiecznym skokiem, co w ostatnim momencie zmieniło kierunek biegu. Jest to bardzo denerwujący element, do którego raczej trudno się będzie przyzwyczaić. Poza tym ustawienie Lary w kierunku do skoku czasami będzie nie lada wyzwaniem. Jeśli automatyczna kamera uzna, że "wie lepiej", to wtedy może zajść potrzeba wykonania ruchu na ślepo. Trochę problemów może też sprawić umieszczenie granatów na R1, natomiast strzału na R2. Z pewnością nie raz przypadkiem rzucimy granat zamiast strzelić z broni. Niezbyt szczęśliwa konfiguracja. Lara ma też tendencje do wpadania w geometrię. Nie blokuje się permanentnie i kilkoma skokami da się ją odblokować, jednak jest to denerwujące.
"Resistance 2" jest długo oczekiwaną przez fanów kontynuacją "Resistance: Fall of Man". Pierwsza część była wydana jako tzw. launch title dla Playstation 3. "Resistance 2" zaczyna się tam, gdzie poprzednia gra skończyła i stanowi spójną fabularnie całość. Zapraszam do przeczytania recenzji, która jako pierwsza jest okraszona również materiałem video z samej rozgrywki.
Do dyspozycji mamy 12 rodzajów broni, w skład których wchodzą wynalazki rasy ludzkiej jak i rasy Chimery. Nie wydaje się, by którakolwiek broń była znacznie lepsza niż inne w ciągłej walce. Raczej każda broń sprawia wrażenie istnienia na specjalną okazję. W trakcie walki dysponuje ogniem głównym i funkcją drugorzędną. Jako funkcja drugorzędna można otrzymać alternatywny strzał o dodatkowej sile lub np. tarczę, przez którą przebija się tylko promieniowanie z "Augera". Tylko jedna broń ma autocelowanie. Jest to "Bullseye" i celuje się podobnie jak np. w CoD4. Z tego też powodu prawdopodobnie będzie to broń stosowana przez graczy najczęściej, jest również łatwa do zdobycia ( upuszcza ją większość żołnierzy Chimery ). Z innych narzędzi zagłady w grze znajdziemy też snajperkę "Fareye", która ma tryb "bullet time" czy też promieniotwórczy "Auger", który dzięki swoim właściwościom pozwala widzieć wrogów oraz strzelać przez ściany i inne obiekty. Zestaw broni powinien zadowolić każdego fana strzelanin FPP.
Wiuzalnie gra wykonana jest bardzo dobrze, ale nie perfekcyjnie. Zastosowano wiele trików, takich jak streamowanie tekstur, zaawansowany postprocessing dla wyostrzenia bliskich obiektów, czy też woda, której powierzchnia jeśli zanurkujemy pod ostrzałem, zniekształci się pokazując nam wręcz trajektorię pocisków wroga. Niestety spotkamy również wiele niedopracowań. Kontrastować będą ostre tekstury kamieni w dżungli ze słabymi teksturami nałożonymi np. na wraki samochodów. To samo niestety dotyczy obiektów 3D. Część jest wykonana niesamowicie dobrze, inne pozostawiają wiele do życzenia. Może również czasami irytować ciągłe czytanie z płyty, nośnik praktycznie się nie zatrzymuje, właśnie przez wspomnianie strumieniowe czytanie tekstur i sceny. Dźwiękowo gra nie odbiega od standardów. Trudno tutaj coś napisać, bo nie mamy do czynienia z czymkolwiek, czego byśmy nie znali. Filmowy soundtrack towarzyszy nam w najbardziej emocjonujących momentach i w cutscenkach. Efekty dźwiękowe też nie odbiegają od standardu. Tutaj nie ma chyba na co narzekać, ani co wychwalać.
Na "Mirror's Edge" oczekiwałem z niecierpliwością. Po udostępnieniu wersji demo zagrywałem się w jeden poziom setki razy, mimo że przejście go zajmuje dosłownie 5 minut jeśli przeskoczymy trening. Demo to również spowodowało odruch, który pokierował mną, gdy wypełniałem pola zamówienia na pre-order. Nie miałem najmniejszych wątpliwości - chciałem mieć tą grę i już! Czy jednak spełniła ona oczekiwania?
Jako, że właśnie przebywam na urlopowym wyjeździe jedyną konsolą umilającą mi czas jest PSP. Wyposażyłem się jeszcze na lotnisku w bezcłowym sklepie w najnowszą odsłonę serii "Ratchet & Clank" dla PSP. Właściwie, to tym razem bez "R&C" w tytule. Tytuł brzmi po prostu "Secret Agent Clank", co od razu nasuwa na myśl, że pierwsze skrzypce w tej odsłonie gra Clank. Rzeczywiście tak jest, choć nie do końca.
Tym razem temat lekki tak samo jaki i recenzowana gra. Recenzja oparta jest o wersję dla Xbox360, ale "LEGO: Indiana Jones" ma swoje wersję ( podobnie jak inne gry LEGO ) dla praktycznie każdej platformy włącznie z handheldami.
Gra skierowana jest raczej do graczy młodszych, jednak jeśli szukamy lekkiej i przyjemnej rozrywki, to będzie świetna pozycja by się np. odstresować po ciężkim dniu w pracy. Tak, to jeden z niewielu tytułów, który chyba nie ma za bardzo szans na wywołanie jakiejkolwiek frustracji u gracza. W tej grze nie można nawet zginąć. Każda śmierć bohatera powoduje jedynie utratę 1000 zebranych lego-itemów. Postać po chwili pojawia się w miejscu gdzie zginęła i grę możemy kontynuować.
Nie byłbym jednak sobą, gdybym też nie ponarzekał. Jako pierwszy mankament wymienię bug, na który natknąłem się dwa razy - raz w wersji demo i grając pierwszy raz w pełną. Kiedy uciekając do samolotu z pilotem należy skompletować części tegoż samolotu, Indy musi przyciągnąć biczem skrzynkę do przystani. Rzecz w tym, że w ferrorze walki skrzynka ta może zostać zniszczona. Za pierwszym razem nie pojawiła się na nowo, natomiast za drugim wróciła, ale w miejscu zupełnie niedostępnym dla gracza. Nie dało się też jej zniszczyć. Złożenie samolotu więc nie było możliwe i musieliśmy ( nieco rozczarowani ) rozpocząć poziom od poczatku. Na szczęście za drugim razem nie było problemu. Szczerze liczyłem, że to był tylko mankament wersji demo, niestety w pełnej też występuje. Gra jest platformówką 2,5D, nie ma możliwości obracania kamery i czasami po prostu tracimy postacie z oczu lub po prostu gubimy orientację, gdy biegniemy w głąb pomieszczeń. Szczególnie to przeszkadza przy przeskakiwaniu półek skalnych. Brakuje też checkpointów i opcji restartu od ostatniego - to się tyczy głownie buga z samolotem. Zauważyłem problem z podnoszeniem przedmiotów. Mimo, że stoimi nad przedmiotem i powinniśmy go z łatwością podnieść, to postać zadaje cios ( ten sam przycisk ) zamiast wykonać nasze polecenie. Ostatnim mankamentem jakiego się dopatrzyłem, to jeśli zginiemy spadając w przepaść, nasza postać pojawi się w miejscu, z którego znów natychmiast spada. Możemy tak spaść kilka razy pod rząd. Jedyne rozwiązanie, to zanim się pojawimy naciskać przycisk skoku, żeby zdążyć odskoczyć.
Jak we wstępie wspomniałem, gra jest świetna dla dwóch osób. Podłączamy drugi kontroler i już można rozwiązywać zagadki ( a jest ich sporo ) we dwójkę. Co więcej liczy się współpraca. Indiana nie może robić wszystkiego sam i partner ( który się zmienia zależnie od poziomu ) też wszystkiego nie zrobi. Są więc pewne zadania wymagające ścisłej współpracy, by przejść dalej. Grając w trybie jednoosobowym możemy, a właściwie musimy przełączać się między jedną postacią a drugą. Grając w dwie osoby idzie to płynniej i szybciej. Zagadki są raczej banalne, coś podnieść, coś wykopać, postawić gdzieś, naprawić coś, otworzyć most itp. ale mimo tej prostoty gra się naprawdę fajnie i nie jest nudno. Dzięki temu, że nie można też zginąć gra jest bardzo dynamiczna. Jednym słowem ciągle przemy do przodu, trudno się też zaciąć. Fabuła z kolei jest nawiązaniem do pierwszych trzech części filmu, nawiązuje ( jak to LEGO ) dosyć luźno, choć fajnie zobaczyć jakąś scenę np. z "Temple of Doom" i stwierdzić, że to tak samo jak w filmie, no.. tak samo, ale nieco inaczej - znaczy zabawniej :)